Reizen van Becht

1e reisverslag

Sinds mijn puberteit lijd ik aan de ziekte van Bechterew. Het is een auto-immuunziekte die van ouder op kind wordt overgedragen. Hij wordt ook wel eens ‘the bamboo disease’ genoemd, de botten van de drager groeien aan elkaar vast waardoor deze steeds minder in staat is om te bewegen. Een patiënt die zich reeds in een gevorderd stadium bevindt, is op straat vaak te herkennen aan een houterige gebogen houding en het niet opzij kunnen kijken wegens vastgegroeide nek. Hoewel er recent terug een nieuwe ‘doorbraak’ was in de behandeling van de ziekte, richten de medicijnen zich nog steeds enkel op het wegnemen van de ontstekingen of het wegnemen van de pijn. Het vastgroeien van de botten kan vertraagd worden doch nog niet stopgezet. Dokters dringen er op aan dat de patiënt veel beweegt en dat deze een mooie rechte houding aanneemt (zodat hij in een mooie rechte positie vastgroeit).Ikzelf heb nooit veel van die medicatie moeten weten. Khad het geluk graag te sporten en ben dit altijd bijna dagelijks blijven doen. Door op de momenten dat bepaalde plaatsen van mijn lijf vol ontstekingen zaten te blijven bewegen (wat niet zo evident is), hebben de botten nooit echt de kans gekregen om vast te roesten. Hierdoor heb ik op lichamelijk vlak nog niet al te veel blijvende schade opgelopen.Juist, op lichamelijk vlak.

Zoals steeds bij alle auto-immuunziekten ligt de oorsprong van de ziekte bij angst. Ook deze wordt van vader op zoon overgedragen. Als je angstig bent vertrouw je niemand. Vaak zijn het dan net de mensen die het goed met je voor hebben, of de dingen die goed voor je kunnen zijn die je afstoot. Je kan moeilijk inschatten wie nu je bondgenoot of je vijand is.In het lichaam gebeurt precies hetzelfde: goede cellen worden gezien als slecht en worden door het immuunsysteem aangevallen. Zo werkt de ziekte. Om ze stop te zetten moet de patiënt zich dus in de eerste plaats over zijn (generaties lang van vader op zoon overgezette) angst leren zetten. En zichzelf en anderen leren vertrouwen. Liefde leren geven en krijgen.

Mijn 2e ceremonie leek een flop te gaan worden. Ook na mijn 2de schenking raakte ik maar niet op weg. Uiteindelijk (het was reeds na middernacht) vroeg ik aan Bert of hij me kon helpen. Hij zei me dat ik waarschijnlijk moeite had om te gronden-aarden, en vroeg Maneesha of ze me een voetmassage wilde geven. Ik beeldde me in dat ze hier eigenlijk helemaal geen zin in had en voelde me er ambetant bij. Wie was ik dat deze mooie vrouw in deze (ergens vernederende) positie voor me moest gaan zitten? Ik kon het me niet voorstellen dat ze dit zou doen uit oprechte zorgzaamheid.Voor MIJ.

Toen de vrouw die naast me lag tegen haar begon te praten (en dit naar gevoel te luidop deed) zag ik dat als een bevestiging van het feit dat ik een last was, maakte me vanbinnen erg kwaad op die vrouw , en vroeg Maneesha om de voetmassage te stoppen.De poort waarnaar ik al uren op zoek was – die van de angst- stond ineens open. De zuiverende ayahuascareis die ik voor ogen had kon beginnen maar ik durfde niet naar binnen te gaan, ik zocht (al dan niet terechte) excuses. De poort sloot zich opnieuw en de kans leek verkeken.

Ik ging naar buiten en begon te huilen. Maneesha zag me staan en kwam me troosten. Ik vertelde haar mijn verhaal (dat en waarom ik niet naar binnen had durven gaan) en ging daana terug naar binnen. Direct nadat ik me terug op mijn matrasje had gelegd (met als plan gewoon te gaan slapen) kwamen ineens 2 grote stromen kots uit het diepste van mijn lichaam gestroomd. Dat luchtte op.De reis was begonnen. Eerst zag ik het wollen zakje waarin ik een bepaald probleem (dat me een jaar lang duizenden angsten heeft bezorgd) kon stoppen, het dichtritsen en door het toilet spoelen. Daarna zag ik wat ik met mijn angsten heb aangericht, Hoe ik ze aan anderen heb doorgegeven. Maar zag ook dat ik er die mensen ook terug van kan verlossen (terug die link met de Bechterew-ziekte).

En toen kwam die vreemde dans waarvan jullie getuige waren.In het begin onderging ik die vreemde bewegingen maar zonder veel bij te voelen. Ik kon ze toch niet tegen houden. Maar dan bedacht ik dat ik aan het genezen was. Vrouwe ayahuasca doet me precies die bewegingen maken die ik nodig heb om mijn lijf terug soepel te krijgen. Ik vroeg Maneesha of ze schetsen of foto’s wilde nemen. Kwestie van die dan door te geven aan mijn kinesitherapeut. Dit zou zeker ook kunnen helpen bij andere bechterewpatiënten. Ik zat op handen en knieën en rolde met de kruin van mijn hoofd over de grond. Steeds verder en dieper. Toen voelde ik mijn benen naar boven slaan. Steeds hoger. Toen voelde ik wat mijn lichaam wilde doen en het was niet tegen te houden: KOPROLLEN MAKEN.

Bij de eerste koprol belandde ik in de gestapelde stoelen, bij de tweede op de vrouw naast me (nog mijn excuses hiervoor trouwens). Normaal is het misschien mijn grootste angst dat ik anderen niet willen storen, mijzelf niet aan hen opdringen. Maar nu moest en zou ik koprollen maken. Ik voelde me licht, helder en warm. Vrouwe ayahuasca was me aan het genezen en lachend van geluk liet ik haar doen. Ik was haar zo dankbaar. Ook de andere bewegingen die ik heb gemaakt heb ik min of meer onthouden. Vanaf nu neem ik elke ochtend de tijd om ze rustig te herhalen. Al lukken ze nu niet meer allemaal even goed als tijdens de Ayahuasca, toen heeft mijn lichaam waarschijnlijk wel dingen gedaan dat het eigenlijk al lang niet meer kan.

Deze ochtend was ik (zoals de meeste ochtenden de laatste weken) wakker geworden met pijn in de borstkas. Ik werd wat nerveus wanneer ik dacht aan de werkdag die me te wachten stond en ik weet niet of het me zal lukken, en bovendien zitten de mensen waarmee ik moet werken mij op mijn vel (sociaal zijn is niet mijn grootste kwaliteit). Na een sessie koprollen begon ik de zaken echter anders te bekijken. De pijn in de borst is er nog wel maar hij deert me niet meer, en in plaats van angst om aan de werkdag te beginnen voel ik nu vuur en energie en dit is nog maar ééntje van de vele positieve effecten die deze Ayahuasca Ceremonie op me heeft gehad.

Zo ben ik op alle vlakken terug veel sterker verbonden met mijn vriendin, ben nu zelfs vragende partij als het op knuffelen aan komt. Ook merk ik dat ik veel evenwichtiger ben naar onze honden toe, lijk een natuurlijk gezag te hebben ontwikkeld. Op kerstdag nam ik uit mezelf de peuter op de schoot om met hem te spelen en voor het eerst was ik ook écht bezorgd om de zieke baby van een collega. Yep, dit was veruit de mooiste en meest verkwikkende reis uit mijn leven. Ik denk dat ik een mooiere mens aan het worden ben.

2e Reisverslag

Deze keer deed ik de reis samen met mijn vriendin.
Al maakte dit niet zo veel verschil met mijn vorige reizen, ik had eerlijk gezegd maar weinig aandacht voor mijn geliefde. Niet dat dat voor haar veel uitmaakte. Terwijl ik enkel oog had voor mezelf kijk zij naar buiten en zag eindeloos ver. Het was een dagsessie, we hadden de ganse ruimte alleen voor ons. 'Veel ruimte om te dansen' knipoogde Bert, ‘we zien wel waarheen de reis me brengt’ dacht ik.

Mijn reis begon rustig met de voor mij typische yoga- achtige bewegingen op mijn matje. Die bewegingen zijn helemaal niet gerelateerd aan bepaalde gedachten. De ayahuasca stuurt mijn lichaam in allerlei hoeken en bochten en ik laat me gewillig doen, enkel genietend van het zalige gevoel. Ik voel me als een roestige machine waarbij elk onderdeeltje wordt gesmeerd en de verstorven riemen worden vervangen door nieuwe soepele exemplaren . Toen ik in kleedmakerszit zittend mijn benen liet wiebelen, en het geluid van het ritmisch schuren van de benen over mijn donsdeken deed denken aan een andere intieme bezighouding, galmde ineens de vettige lach van mijn vriendin door de kamer. Even hadden we samen de slappe lach. ‘Wat een vrolijke reis’ dacht ik. Maar dat feestje bleef niet duren..

Toen Bert even naar buiten ging en mijn vriendin even bij me was komen zitten begon de ellende. Vooral door het jarenlang vechten tegen de bierkaai op mijn werk kan je wel zeggen dat de burn-out mijn gevoelsleven bijna volledig lam had gelegd. Eerdere ernstige waarschuwingen had ik in de wind geslagen, maar deze keer gaf vrouwe ayahuasca me een waarschuwing die wel heel erg duidelijk was.

Terwijl ik in de verte een gevaarte hoorde naderen begon ik me misselijk te voelen. Na een tijdje begon ik een vorm te zien in het gevaarte: het leek op een rommelige, uit allerlei schroot opgebouwde komeet en ik wist dat het mijn werkplek voorstelde. Ik slaagde er niet meer in om nog verbanden te leggen, alles vanbinnen was vast gelopen. Shit, net nu Bert hier niet is.. Ik had dit niet mogen doen.. de volledige burn-out is een feit.. De ayahuasca heeft alles gereset, straks kom ik hiet uit zonder gevoelsleven, shizofreen.., maar dit is misschien wat nodig voor me is, aya weet wat goed voor me is en ik kan op haar vertrouwen.. of niet?..
Op het moment dat ik me voelde alsof alle katers uit mijn geschiedenis samen een reunie hielden, had de komeet me bereikt en drukte zich keihard op/in mijn borst. Ik kotste de ziel uit mijn lijf en ging door met ziek zijn. Intussen was Bert terug en hij vertelde me dat ik me niet hoefde te verzetten, dat ik alle vuil uit me kon laten stromen. De pijn hardop uitend en huilend als een kind kwam ik beetje bij beetje tot rust.

Daarna werd de reis een moeilijke zoektocht. Ik zocht naar oplossingen voor allerlei issues maar telkens liep ik vast. 'Vastlopen' is dan ook mijn ganse problematiek. Bij mijn ziekte (van Behterew) groeien mijn botten aan elkaar vast, De verbouwing van mijn huis ligt al jaren stil omdat ik maar niet kan beslissen hoe de werken verder aan te pakken, de 3 maand spaanse les bevestigde mijn reeds lange vermoeden niet meer in staat te zijn om dingen bij te leren, ik was mijn creativeit op vlak van muziek en humor volledig kwijt.. was niet meer in staat om een diepgaand gesprek met iemand te hebben.
Terwijl ik vocht om mijn geest levende te houden dacht ik ‘ik moet bewegen’, ik stond recht en begon en liet mijn lichaam z’n gang gaan. Bij gedachten aan zaken waar ik van af wilde, leek ik ze ook letterlijk van me af te schudden. Bij onderdrukkende gedachten kromp ik ook letterlijk ineen. ‘ik moet me recht houden’ en met horten en stoten probeerde ik telkens weer de rug te rechten. ‘ik moet trots staan’.

Als een balletdanser in een dramatisch stuk vocht ik tegen een demoon die me neer probeerde te halen. Maar uiteindelijk won ik. Een hele tijd bleef ik daar staan met mn rechte rug en de schouders mooi naar achter. °Laat maar komen°. Alsof ik een flatgebouw naar boven was gewandeld, een zak cement dragend in de nek, en deze eens boven gekomen van me af had kunnen werpen. Zo daar te staan uithijgen in het zachte briesje, de schouders rechtend, intens opgelucht, te denken: ‘zo lang ik mij recht houd met de schouders naar achter kunnen ze geen zakken in mijn nek leggen, dan glijden die er gewoon weer af’.
Een licht voorovergebogen houding (waarin hij dan ook vastgroeit) typeert de behterew-patient. Mede doordat ik sportief ben, valt die houding bij mezelf wel mee. Het is vooral wanneer ik onder mensen ben, wanneer ik moet praten, dat ik steeds wat ineen kromp. De laatste tijd begon ik echter die houding standaard in te nemen, in die mate zelf dat ik bijna fysiek niet meer in staat was mezelf te rechten (ik kreeg kreeg nog nauwelijks adem).

En zo kwam de reis stilaan tot een eind. Ik voelde me niet zo goed, had hoofdpijn en was wat misselijk. Mijn vriendin had een fantastische reis maar nu leek ze me wat te willen ontwijken. Er hing nog een donkere schaduw over me. In de vorm van enkele Windjes (die die hoofdletter ruim verdienden), liet ik nog wat negativiteit uit me stromen en omdat ik daarna wat moeite had om te ademen wenste ik Kimme het allerbeste en ging met deken en al buiten liggen.

Het was 15:00 uur, vroor -5°c, maar er was een prachtig zonnetje. Na een kort tukje opende ik mijn ogen: uit een half verteerde denneappel leek een nieuw boompje schieten. Ik vond het prachtig en begreep al snel waarom het me zo fascineerde. Dit is nu echt wel het begin van een nieuw leven. Ik dacht na over hoe ik mijn onstlag zou gaan regelen.
De dagen die volgden waren er van ups en downs. De vrijdagochtend (aya was op donderdag) vertelde ik mijn maat en collega overtuigd over mijn nakend ontslag. Daarna begon ik echter weer te twijfelen en twijfelde dan ook meteen aan mezelf en mn volledige bestaan.

Tegen dat het avond was zag mijn vriendin de allerslechtste versie van mezelf, al mijn negativiteit was op haar gericht. Op het hoogtepunt (allé, dieptepunt) was aya daar echter ineens terug om orde op zaken te stellen. (Of was het ook zij die alles uitlokte?). Als bezeten door de duivel lag ik te kronkelen in de zetel, jankend van innerlijke pijn.na na een ongeremde huilbui die minutenlang moet hebben geduurd vond ik terug rust.

Toen kreeg ik ineens zin om gitaar te spelen. Na m’n vorige 2 ayahuasca sessies leken ook telkens vonkjes creativiteit terug in mn lijf te zijn geslopen, maar deze keer was het anders. De rest van de avond improviseerde ik recht uit het hart. De gitaar klonk prachtig, mn vingers gleden zelfzeker en virtuoos over de snaren. Ik kreeg terug een krop in de keel, maar nu was het van geluk. Ik kan het weer.

De zaterdag leek alles op z’n plaats te vallen. Tijdens de ochtendwandeling met de hondjes voel ik me echt goed. In de winkel sla ik een praatje met de bediende en ik schud onbevangen een paar grapjes uit de mouw. ‘ Ik was best wel charmant’ denk ik bij het buitengaan en op de terugweg lijken alle mensen naar me te lachen. Al kan dat natuurlijk ook naar Topo (onze jack-russel pup die nogal luidruchtig is en niet zo goed aan een leiband kan lopen) zijn. Na een saunabezoekje ga ik iets eten en sla een praatje met de broodjesverkoopster. Ik wil niet stoefen Bert, maar ik had haar kunnen krijgen :) En het was een schoontje. Al wat ik in deze alinea schrijf zal voor veel mensen doodnormaal lijken, maar voor mij (je weet hoe stuntelig ik ben op sociaal vlak en hoe het aura dat ik uitstraalde anderen afstootte) betekent het heel wat.

De zondag. Naar de avond toe kreeg ik het moelijk. Morgen moest ik dat onslag officieel indienen en de twijfel kwam terug opzetten. Ondanks het slechte weer maakte ik in de tuin een groot vuur. Ik voelde dat ik dat nodig had. Er volgde een uitbundige vuurdans waarbij ik vanalles van twijfel, ansgt en stress van me afschudde, en het liet vergaan in het vuur. ‘ik begin nu ook al van die hippiedingen te doen’ jaja

Maar de twijfel bleef. Tot het moment dat ik aan het bureau van de chef personeelsdienst stond, was ik nog niet zeker wat ik zou gaan doen. Mijn zelf genomen ontslag was rationeel gezien een domme keuze. Mits wat geduld en juridisch getouwtrek had ik deze zomer wellicht een vette ontslagvergoeding kunnen opstrijken. Maar dan was ik nog maanden in die tornado moeten blijven rondlingeren en ik voelde hard de behoefte om me er volledig van te bevrijden, om de band vollédig los te knippen. Ik voel ik dat ik de juiste keuze heb gemaakt.

Reeds sinds mijn eerste ayahuasca ben ik mensen vaag en onbewust beginnen indelen in 2 groepen: zij die rust (en puurheid) hebben gevonden, en zij die nog steeds rondgeslingerd worden. Toen mijn onslagronde me na de chef personeel me tot bij mijn grote baas leidde, haalde die een oude kwestie boven, iets wat de man nogal wat kopzorgen heeft bezorgd. Terwijl hij me nog eens op gejaagde en agressieve toon om verantwoording vroeg, werd ik ineens misselijk, zakte door de benen en het duurde wel even voor ik er in slaagde om naar buiten te strompelen.

Mijn andere collegas toonden ze veel bezorgdheid en medelijden. Ik toonde het niet, maar eigenlijk voelde ik net hetzelfde voor hen. Ik zie ze kapot gaan, net zoals ik kapot aan het gaan was. De poetsvrouw die steeds wanhopiger op zoek is naar kwaaltjes om toch maar niet te moeten komen werken.. Een andere vrouw van de afdeling die terug vlekken op het gezicht heeft gekregen.. De twee vrouwen van het onthaal die zich na 2 weken nog steeds even druk maken om wat een andere overwerkte vrouw tegen hen heeft gezegd..   

Het afscheid met die mensen was best emotioneel. Terwijl ik vroeger de man was die na nieuwjaar wat vroeger naar het werk ging om zo het gekus te vermijden, pakte ik nu iedereen nog eens vast voor een knuffel. Eens je met een ex-paracommando hebt geknuffeld zit je daar niet mee in :)

Bij het naar huis rijden ging echt de wereld terug voor me open. Er was zo veel wat ik wilde gaan doen. Ik voelde me bevrijd van alle lasten, of zoals een vlaamse zanger zingt, het voelde als zwemmen zonder ondergoed. Ik zat vol zelfvertrouwen en voelde me echt en puur, helder van geest. Zou ik dan rust hebben gevonden?!
Mja….  Tis hier toch nog steeds niet Hollywood hé

Gisteren zat ik nog op een wolk van waarop alles gesmeerd liep, maar vandaag merk ik dat terug in mezelf komen toch een werk van lange adem zal worden. Iets waar je dag in-dag uit mee bezig moet zijn. Er is wilskracht voor nodig en doorzettingsvermogen.

Maar de weg ligt open nu. Waarheen hij zal leiden weet ik niet, maar één ding heb ik wel geleerd:
Zolang ik blijf bewegen loop ik niet vast, ‘Aho’