Reis van Ana-Magdalena
Mijn reis
Sinds een jaar voel ik de roeping van Ayahuasca. Eerst zacht, in de wind of in het gras, later duidelijker, meer uitgesproken. Intussen heb ik veel informatie vergaard over deze plant. Ik ga hier verder niet op in, anderen hebben dat voor mij gedaan – veel beter of uitgebreider dan ik het ooit zou kunnen doen. Ondanks mijn kennis over de werking van deze medicijnplant, durfde ik tot voor kort de stap nog niet te nemen.
Er komt een moment in het leven van ieder mens dat de lasten zo zwaar worden dat hij het alleen niet langer kan dragen. Dit gebeurde ook bij mij! Er was een duidelijk besef dat ik mijzelf niet langer kon dulden zoals ik was. Er zat iemand in mij die ik niet kende. Ik vertrouwde die iemand niet. Ze maakte mij bang. Daarom besloot ik een reis met Ayahuasca te nemen. Het gebeurde zomaar, van de ene dag naar de andere, zonder enige twijfel of angst. Ik schreef me ik in voor een Ayahuasca Ceremonie bij het Bewustwordingscentrum in Brabant en ging er naartoe.
Ik vroeg aan Ayahuasca om mij te laten zien wie ik echt was en wat ik van mijn leven moest maken. In die nacht gaf ze mij een antwoord en ze gaf me bovendien veel meer antwoorden op vragen waarvan ik niet eens wist dat ik ze had. Hoe kan ik dit aan jullie vertellen? Hoe raakt men aan het ontastbare? Hoe laat men de kleuren aan de blinden zien?
Ayahuasca is niet zomaar een plant, ze is een spirit, een vrouwelijke entiteit net zo onbezoedeld als het oerwoud waaruit ze komt. Ze stroomt in het verleden, de toekomst en het heden en ze praat tot de ziel van de persoon die haar thee opdrinkt. Eenmaal binnen gaat Ayahuasca voorbij de lagen van de persoon en zijn ego, ze heeft toegang tot de mens zijn hart. Ze oordeelt niet, maar is genadeloos eerlijk in alles wat ze laat zien.
Mijn reis begon voorzichtig. Ayahuasca kwam tot mij onder de gedaante van bloeiende lianen. Ze stroomde door mijn aderen met de kleuren van felle mandala’s en ze begeleide me door kronkelende tunnels vol perfecte geometrie. Alles werd intens: de kleuren, de geuren en de muziek. Plots was ik niet meer de-kleine-ik-met-al-mijn-beperkingen, ik werd deel van het-AL-met-ALLE-mogelijkheden.
Ayahuasca won mijn vertrouwen en ze bracht mij het gevoel van dankbaarheid. Voordien was dankbaarheid voor mij enkel een mooi woord. Nu kon ik het plots voelen! Het was IMENS! Mijn hart stroomde over van LIEFDE! Ik gaf liefde en ik ontving het tegelijkertijd. Zo iets groots is niet gegeven aan een mens om in zijn eentje te dragen! Het is pure, ondragelijke liefde! Barmhartigheid! Ik huilde ervan!
Ik lachte en huilde tegelijkertijd en was dankbaar voor de muziek en voor de begeleiders met hun drums. Zij waren een anker, de weg terug naar mijn lichaam, de koord naar mijn bekende wereld. Ayahuasca was de liaan naar mijn ziel, de gids naar mijn inner-wereld die verbonden was met het AL.
Ayahuasca liet me zien wie mijn persona was. Ik maakte kennis met mijn ego en wat ik hiermee beschadigd had in de wereld. Ik heb vergiffenis mogen vragen aan de mensen die ik gekwetst heb. Ik heb hun vergiffenis mogen ontvangen. Zalig voelde dat! Vergeven worden is als een last die weg valt. Als een gewicht die mijn ziel verplettert en plots verdwijnt.
Ik ervaarde voor het eerst hoe lekker ik me in mijn lichaam voelde en hoe dankbaar ik was voor mijn adem. Ik werd me plots bewust van de aanwezigheid van een bekend iemand bij mij. Het was mijn moeder. Ik voelde haar pijn, haar verdriet. Ze had veel liefde voor mij. Ik huilde om haar verdriet en ik vergaf haar voor alles wat ze mij met of zonder bedoeling had aangedaan. Plots mocht ik weer terug in haar buik en ik wist het: ik zou opnieuw geboren mogen worden. Dat voelde goed!
Ik besefte opeens dat ik een gewenst kind was. Ik voelde de blijdschap van mijn jonge moeder, ik voelde de blijdschap van mijn vader. Het was echte liefde tussen hen. Ik was een liefdesbaby. Zalig om zo te mogen zijn bij mensen die zo veel van mij hielden!
Om het goed te maken met mijn moeder mocht ik haar even in mijn buik dragen. Zij was nu mijn kind en ik was de moeder. De rollen waren omgedraaid. Tegelijkertijd was er nog een zwangerschap gaande waarvan ik de foetus en de moeder was. Ik droeg mijzelf in de buik en ik voelde me goed.
Achter mijn moeder was nog iemand komen te staan: mijn oma. Ik voelde de energie van mijn oma, achter haar zat nog een vrouw en nog een vrouw, en zo verder tot aan Maria-Magdalena toe. Het was een ketting van verdriet en van steun. Ze waren daar voor mij, om mij te verwelkomen, om mij te vertellen dat het goed was en dat ik er mag zijn. Ze aanvaardden mij zoals ik was, ze vertelden mij dat ik mooi ben, dat ze trots zijn op mij en dat ik gelukkig mocht zijn. Hun liefde en hun acceptatie was intens. Ik baadde in hun onvoorwaardelijke liefde maar ik voelde ook hun immense verdriet.
Ik zag stukje voor stukje al het onrecht dat hen werd aangedaan. Ik zag de vernederingen, de verkrachtingen, het ontkennen van hun bestaan. Hun tranen vulden mijn ogen en ik huilde hun verdriet. Zij waren mijn vrouwelijke lijn. Ze vertegenwoordigden de vrouwelijke energie in de wereld en het vrouwelijke had het hard. Deze vrouwen lieten me zien hoe ze keer op keer tot zwijgen waren gebracht. Ik zag ze branden op brandstapels. Ik zag de martelingen die hen door de kerkelijke vaders werden aangedaan. Ik zag hoe zij hen verminkten en vernederden en verkrachtten. Ik rouwde om hun verloren kinderen, om de geforceerde abortussen en om de gedwongen zwangerschappen.
Ik begreep dat het vrouwelijke lijdt maar dat haar lijden er niet mag zijn. Het verdriet van het vrouwelijke zat niet in haar pijn maar in het ontkennen van haar pijn. Ondanks dit, stroomde er enorme liefde uit de vrouwelijke energie. Ze was de liefde-zelve en ze wist dat de mannelijke energie niet wist wat hij deed. Al die verkrachters en mishandelaars veranderden in kleine jongens, ondervoede kinderen, angstige kinderen, kinderen die hun moeders kruisigden omdat zij BANG WAREN VAN HET VROUWELIJKE.
Ik voelde de angst van de mannelijke energie. Het besef dat hij het op zijn eentje niet zal halen en dat ze enkel VIA HET VROUWELIJKE NAAR GOD MOGEN. Ik zag hun arrogantie, de ontkenning en ik begreep plots het waarom van de duizenden jaren aan mishandeling. Het vrouwelijke in mij begreep het mannelijke buiten mij en opeens was er vrede. Het vrouwelijke vergaf hem en het mannelijke krulde zichzelf als een kleine baby in haar schoot. Hij nam de plaats in die hem toebehoorde: hij voedde zich uit haar en zij liet hem toe.
Ik besefte toen dat het vrouwelijke een energie is die in haar kracht niet overmeesterd kan worden. Zij is ondoordringbaar, onverdeelbaar! Het mannelijke kan enkel met haar toestemming binnen komen. Anders niet!
En ik aanvaardde de kracht van het vrouwelijke. Niemand kon haar vernietigen tenzij zij het toeliet. Dit was de ziel van alle vrouwen, de mijne ook. Een intens gevoel van liefde en blijdschap stormde door mijn hart. Ik was deel van deze alles-aanwezige goedheid. Ik voelde hoe trots zij op mij was en ik zag mijzelf plots door haar ogen: ik was bijzonder, ik zag hoe andere mensen graag bij mij waren, ik zag hoe koorden van energie uit mijn lichaam groeiden en hoe deze koorden de anderen voedden.
Maar plots zag ik hoe uitgeput mijn lichaam was. Ik was bijna een skelet! Ik zag hoe ik via de koorden werd uitgeput door de anderen. Ik zag me enkel geven en geven en leeglopen omdat ik niets in de plaats ontving. Ayahuasca liet me zien dat als ik zo zou doorgaan ik het niet zou gaan halen.
Ik kreeg een inzicht: Ik moest zorgen dat ik eerst mijzelf voed vooraleer ik anderen kon voeden. De voeding liet ik toe door diep adem te gaan halen. De lucht stormde mijn lichaam binnen en het had de kleur van goud. Ik ademde niet zomaar lucht binnen, ik liet de liefde toe. Ik had dus een keuze! Ik was de oorzaak en het gevolg! Ik besloot om liefde in te ademen. Na deze beslissing kwam de overvloed. Het leven was een complete cirkel. Ik gaf liefde - dus ik ontving, ik voedde het mannelijke en ik ontving in plaats zijn dankbaarheid. Deze dankbaarheid veranderde in liefde, ik ademde het in en de cirkel was weer rond.
Ik voelde het zusterschap naar alle andere vrouwen toe. Onze rol en onze verantwoordelijkheid is veel groter dan ik ooit beseft had. Ikzelf heb een rol naar alle andere vrouwen toe: ik moest ze helpen ontwaken. Enkel als zusters konden wij de mannelijke energie zijn plaats geven die hem toebehoorde. Want we hadden het mannelijke nodig om ons te beschermen en om met ons het leven te vieren.
De drums en de muziek herinnerden me dat ik in de ceremonie-ruimte lag. Het was goed om te weten dat ik een lichaam had en ik voelde dankbaarheid naar mijn lichaam en naar al mijn organen: één per één. Het was voor het eerst dat ik me ‘thuis’ voelde bij mijzelf. Het voelde zalig om in mijn lichaam te mogen zijn. Het was een haven van vrede. Ik voelde mijn hart slaan en ik was haar zo dankbaar dat ze dat deed voor mij. 43 jaar lang sloeg mijn hart ononderbroken, betrouwbaar, vol barmhartigheid. Ze was een nobel hart. Ik had het hart van een koningin.
Dit besef stuurde me terug in de tijd van het oude Egypte. Ik zat op het terras van mijn tempel en ik keek over de duinen. In de verte zag ik de zee en voelde de warme bries die het zout van de oceanen op mijn lippen bracht. Rondom mij waren mijn onderdanen. Ze hielden mij schaduw, ze brachten mij eten en mijn zintuigen werden overmeesterd door de geur van verse dadels.
In de ceremonie ruimte lag ik in foetushouding en ik was zwanger van mijzelf. In mijn buik zat een meisje. Ik maakte kennis met haar: ze was zacht, nieuwsgierig, ondeugend en vervuld van blijdschap. Ze stond in direct contact met de natuur en was zeer tevreden met zichzelf. Dit meisje was zeer sensueel en zintuigelijk. Ze had rood onstuimig haar en ze voelde de wereld met haar haren. Haar haren groeiden en groeiden en ze waren als voelsprieten die om zich heen tastten. Ze was blij met alles wat ze voelde. Zij was nieuwsgierig naar wat ze mocht ontdekken. Plots werden haar haren kort genipt. Dit was als een ontkenning van haar zijn. Ook haar zintuiglijkheid en de sensualiteit werden met haar haren weg geknipt. Ik kreeg de flash-backs van mijn jeugd: hoe mijn haren altijd kort geknipt werden. Altijd kort geknipt, als bij een jongen. Ik mocht geen vrouw zijn! Ik herinner mij de afwijzing naar vrouwelijke kledij en mijn stiekeme verlangen om lange haren te hebben en de herhaaldelijke bezoeken aan de kapper. Ik had een zeer speciale band met mijn haar en van die band werd ik me plots bewust. Ik werd overspoeld door diverse flash-backs uit mijn jeugd: mijn gevecht om mijn haren lang te laten groeien en mijn rouwen wanneer het weg werd gesneden.
Ayahuasca gaf me de mogelijkheid om in te kunnen grijpen in mijn verleden. Als mijn haren geknipt werden, zette ik ze terug en het meisje dat ik in mijn buik droeg begon weer te leven. Ik streelde haar haren en ik was zo blij dat het mij gelukt was de haren van dit meisje te sparen. Ik had mijn haren mogen houden en verse herinneringen dienden zich aan mij aan: ik met lange haren en ik gekleed in vrouwelijke kledij. Ik mocht een vrouw zijn en ik werd aanvaard door mijn moeder en door mijn vader. Zalig om zo je leven te mogen herschrijven. En dit is, denk ik de grootste magie van Ayahuasca, het vermogen om ons in het bewustzijn van tijd en ruimte te laten ingrijpen.
Het terughalen van mijn vrouwelijkheid heeft mij veel energie gekost. Het was een zware reis. Ik moest me telkens schoon maken want ik zat onder lagen zwarte slijm. Mannen gooiden modder naar mij toe. Ze gooiden met schuld en met schaamte, er waren langdurige verkrachtingen en vernederingen. Zwarte entiteiten plakten aan mij als bloedzuigers. Ik veegde ze allemaal telkens weg en ze kwamen altijd terug. Onder die lagen vuil zat dat mooie, blije meisje met haar rode haren. Ik moest haar zien te bevrijden en ik vocht voor haar. Ik zat midden in de barensweeën en met elke wee schraapte ik laagje per laagje van mijzelf weg.
Het meisje mocht geboren worden maar er zaten rondom mij mannelijke demonen. Ik kreeg fash-backs uit de tweede wereldoorlog. Ik was gevangen en mannen deden experimenten op mij. Ik werd onderworpen aan allerlei soorten martelingen en seksuele bestialiteiten. Mannelijke demonen penetreerden het vrouwelijke. Ze probeerden binnen te dringen door al haar openingen, ze drongen zich binnen met messen, met geweren, met piemels, met slangen met agressieve honden. Ik was de toeschouwer en het subject tegelijkertijd. Ik bekeek dit alles met emotionele afstandelijkheid. En plots wist ik het: ZE KUNNEN NIET BIJ MIJ BINNEN DRINGEN! Ayahuasca gaf me het geschenk van de macht op de situatie. Ik mocht het meemaken, observeren, begrijpen maar ook aanpassen.
Ik kreeg het besef dat deze mannelijke demonen mij niet konden raken. Ze konden niet binnendringen tot mijn kern. In de kern zat dat mooie blije meisje en niemand kon tot haar binnendringen. ZIJ WAS ONAANTASTBAAR!
Plots was ik in controle! En ik zag de wanhopige pogingen van deze mannen om tot mij binnen te dringen. In plaats van boosheid kreeg ik compassie met hen en plots veranderden zij in kleine angstige kinderen. Ze waren zwaar ondervoed, hongerig naar het vrouwelijke dat zichzelf niet aan hen gaf. Ze probeerden haar tevergeefs te grijpen. HET VROUWELIJKE WAS ONGRIJPBAAR!
NIEMAND KON ZONDER TOESTEMMING BINNEN DRINGEN! Dit was een universele wet! En ik voelde me plots zo veilig bij mijzelf. Ik zag de afgunst van deze mannen naar het vrouwelijke toe omdat ze op zichzelf kon staan. Ze had niemand nodig om te mogen zijn. Het mannelijke integendeel, had het vrouwelijke nodig om te kunnen bestaan. Ik begreep plots duizenden jaren aan vrouwelijke onderdrukking. Er bestond geen mannelijke superioriteit, enkel de mannelijke afhankelijkheid van het vrouwelijke en dit kon het mannelijke ego niet aanvaarden. Ik zag hoe de mannelijke energie overgenomen werd door een demon. Deze demon deed de verkrachtingen en de vernederingen. Deze demon verbrandde de vrouwen op de brandstapels. Ik zag hoe de mannelijke energie gebukt zat onder de invloed van deze demon. Ik zag mijn verkrachters en agressors als zwaar ondervoede wezens. Ze hadden hun echte mannelijkheid verloren, ze waren verloren zielen. Zodra ik dit besefte kwam de vergeving. Het was een opluchting. Ik liet ze los en zij lieten mij gaan. Ik maakte contact met dat mooie blije meisje in mij. Zij werd ik. Ik was geboren!
Ik ademde in en LIEFDE stroomde naar binnen. Dit was als voeding, iets wat ik nodig had om op mijn beurt anderen te kunnen voeden. Ik gaf liefde aan de mensen rondom mij en ik kreeg hun dankbaarheid terug. Ik moest dus eerst zorgen dat ik in een staat van overvloed verkeerde. Een groot besef van noodzakelijkheid kwam tot mij. Ik was zeer belangrijk! Ik moest dingen gaan doen voor de wereld!
Enkel wij vrouwen kunnen het vrouwelijke energie herstellen. Enkel wij kunnen de mannen helpen want zonder de vrouwelijke energie is er ook geen echte mannelijkheid. Ik zag hoe de mannelijke demon zowel in mannen als in vrouwen zit. Veel vrouwen onder ons zijn vermannelijkt, zij hebben de verbinding met de vrouwelijke energie verloren.
Vrouwen moeten eerst ontwaken en zich verenigen in zusterschappen om daarna de mannen te helpen zich te bevrijden van de demon. Mannen moeten hun mannelijkheid terug krijgen met behulp van vrouwen. De mannelijkheid moet zijn rol terug krijgen als beschermer en aanbidder van het vrouwelijke.
Ik kreeg het beeld van Maria-Magdalena te zien. Zij was zwanger. Ze was gekleed in rode donkere gewaden en had rode haren. Ze was vol verdriet. Jezus was net gestorven. Ik voelde haar verwarring en haar angst. Ze liet me zien hoe jaloers en afgunstig de apostelen op haar waren. Ik zag hoe ze haar verkrachtten en vernederden. Ze veranderden daarna de geschriften en ze zetten haar neer als hoer. Maria-Magdalena was tenger maar krachtig. Zij vluchtte, baarde een meisje en leefde verder in anonimiteit. Ze vergaf de apostelen. Haar hart zat vol liefde en barmhartigheid. Zij had een nobel hart, net zoals ik.
Ik zag ‘the big picture’. De vrouwelijke energie is de enige verbinding die mensen hebben naar God. Hier zit de bron van de mannelijke afgunst. Zij kunnen het niet alleen. Ze hebben ons vrouwen nodig. Zij kunnen het niet pakken, zij kunnen het enkel krijgen. Vandaar hier hun wanhoop.
De vrouwelijke energie is ondeugend, speels en heeft een kinderlijke natuur. Het vrouwelijke creëert, speelt, maakt muziek en plezier. De vrouwelijkheid kan zich enkel manifesteren binnen de veiligheid van het mannelijke. Als de vrouwelijke energie zich opgeëist voelt door het mannelijke, slaat ze dicht. Ze wordt onbereikbaar.
Wij vrouwen hebben het mannelijke nodig als beschermer. Mannen moeten hun drift leren beheersen, hun demon leren verslaan. Wij enkel kunnen hen dat leren. Mannelijkheid is op zijn beurt de bescherming van de vrouwelijkheid, maar de mannelijkheid moet los staan van seksuele gewilligheid. Dit is de vergeten mannelijkheid: de man als dienaar van het vrouwelijke.
Ik was dankbaar om deel te zijn van dit mooie geheel. Ik mocht de vrouwelijke energie toelaten in mijn leven. Ik baadde in de liefde van mijn vrouwelijke lijn en in het licht van Maria-Magdalena.
Maar er was veel meer!
Mijn vader kwam naar mij toe! Ik zat als kind in zijn schoot en hij streelde mijn haren. Ayahuasca liet me zien hoe dit had moeten zijn maar ik zag ook hoe het echt geweest was. Was zijn aanraking zonder behoefte? Neen, dat was ze zeker niet! Ik moest dit zien op te lossen. Ik had een garantie nodig dat het mannelijke mij beschermde en niet opeiste! Als in een ‘loop’ herhaalde deze herinnering zich telkens weer. Ik kreeg geen bevestiging van mijn vaders kant. Er was geen bescherming! Integendeel! Toen kwamen de vergeten herinneringen: ik als baby, ontlasting, mijn vader, zijn piemel, de geur van sperma. Ik zag de demon die mijn vader in bezit had. Ik zag zijn ondergang aan alcohol, zijn verslaving.
Ik zag hoe ik mijn kracht aan de mannen in mijn leven heb weg gegeven. Ik zag hen mij bezitten, zonder genade, met bestialiteit. Ik zag mijn vader mij bezitten, telkens en telkens en ik had opeens een duidelijke zicht op de reden waarom ik met zoveel angsten rondliep. Ze waren allemaal terug te brengen naar de momenten waarop mijn vader mijn luier verschoonde.
Ik werd boos op hem! Waarom kon hij zich niet inhouden! Die boosheid linkte mij nog meer aan hem. Ik werd hem! Ik voelde zijn driften! Ik werd terug geworpen in zijn verleden, toen hij een peuter was en ik zag de mishandelingen, de verkrachtingen die hij had moeten ondergaan. Ik voelde zijn onmacht en zijn pijn! Ik was geen passieve representant van mijn vaders verleden. Ayahuasca gaf me het mandaat om in te kunnen grijpen. Ik trok de demon van mijn vader weg en ik ontdekte mijn vader zoals hij had willen zijn. Hij werd de jongen die hij had willen zijn, de vader die ik had willen hebben! We deden leuke dingen samen. Hij was er voor mij en plots vergaf ik hem!
Ik was dat mooie meisje met rode haren, ik zat in de schoot van mijn vader en hij streelde mijn lange onstuimige haren. Hij zei dat hij trots was op mij, dat hij mij beschermde en dat ik er mocht zijn. Achter hem zat zijn vader, en de vader van zijn vader en zo verder terug in zijn mannelijke lijn.
En de kleine meid veranderde in een mooie vrouw. Mijn borsten gingen groeien, mijn vormen gingen ontwikkelen. Mijn haren werden lang en ze bedekten de aarde. Het vrouwelijke mocht er zijn en het mannelijke beschermde het! Alles was zoals het hoorde. Ayahuasca hielp me mijn jeugd te herschrijven op mijn eigen manier.
Ik vergaf mijn ouders omdat ze mij hun onvoorwaardelijkheid niet hadden kunnen geven. Het was geen slechte wil, het was een onvermogen. Ik gaf mijzelf de liefde in hun plaats en ik vergaf hen weer! Vergeving is zo een machtige wapen: het maakt je vrij! Vergeving komt plots en het voelt als het doorknippen van een koord. Die persoon is plots vrij. Jij ook! Er is geen verbinding meer, ook geen verplichtingen. Zalig voelt dat!
Karmische verbindingen zijn als een energetische last. Ze zijn gebaseerd op zware emoties of tekorten. Het is de schuld, de schaamte, of het geweld dat ons aangedaan is. Het is de pijn die wij aan anderen hebben aangedaan. Als mensen niet los staan van elkaar, dragen ze elkaars lasten. Ze hangen aan elkaar verbonden met energetische koorden en ze putten elkaar uit. Zo een verbinding is net als slavernij, iets wat ingelost moet worden. Wie niet los staat van elkaar, kan elkaar ook niet echt lief hebben. Vergeving is als een mes die deze koorden doorsnijdt. Het is pure bevrijding!
Dankzij Ayahuasca mocht ik mijn karmische verbindingen doorknippen. Ik kreeg ook de kans om het goed te maken met mijn oudste zoon. Ayahuasca liet me zien wat ik hem aandeed, hoe ik mijn angsten en modder op hem aan het gooien was. Ik mocht mijn zoon schoonmaken van die modder. Hij vergaf mij en ik ontving zijn vergeving met dankbaarheid. Ik mocht hem opnieuw dragen en baren: in liefde, onvoorwaardelijk. Sindsdien is hij enkel van zichzelf. Ik ook!
Ik ben dankbaar voor de spirit van Ayahuasca. Ik ben ook trots op mijzelf dat ik durfde gehoor te geven aan haar stem. Sindsdien is Ayahuasca altijd bij mij want mijn reis stopt niet hier!