Huachuma Reis van Marijke

Huachuma ceremonie buiten rond het kampvuur!
 
Een beetje zenuwachtig kwam ik aan in het centrum, mijn tweede reis met San Pedro. De dag begon bewolkt en ik vroeg nog : Ooh laat alsjeblieft de zon doorkomen.  Aangekomen en gesetteld brak ze door de wolken heen en de reis kon beginnen. We begonnen met een mooie hartmeditatie die me liet zakken in mijn lichaam en waar ik mijn intentie nog eens duidelijk mocht doorgeven.
 
Volgens mij waren we twee uur onderweg toen ik , na alweer een toiletbezoek, mezelf op de grond neerlegde en ging voelen wat er in mijn lichaam gebeurde. Ik zag de grassprieten, een paar mieren, de bomen en de wolken. Ik ademde en voelde me verbonden. Het was prachtig om er gewoon te mogen ZIJN en te voelen. Mijn lichaam voelde prettig, er was rust in mijn hoofd en ik ervoer een intense dankbaarheid voor dit leven.
 
Na een tijd begon mijn lichaam zich op te spannen. Ik wist dat hier tegen vechten geen zin had dus ik wilde bewegen en stretchen. Daar waar ik vorige keer in verkramping schoot wilde ik nu vooral proberen mijn lichaam te voelen en soepel te krijgen. Dit werkte tijdelijk, tot ik besefte dat verkramping iets is wat ik doe wanneer ik weiger bepaalde gevoelens te voelen. Ik wist dat er nog een hoop boosheid en verdriet zat, het is voor mij alleen erg moeilijk om dit in groep te uiten dus ik tegen Maneesha vertelde dat ik even naar de workshopruimte ging om te rusten.
 
Onderweg naar de ruimte besefte ik :' dit is wat je altijd doet, jezelf terugtrekken zodat je geen last hoeft te zijn voor anderen en je ook geen hulp hoeft te vragen.' - Meteen daarna voelde ik dat dit is wat ik ken en het voor mij ook oké voelt, ik hoef niet over grenzen te gaan om te bewijzen dat ik het wél in groep kan als ik aanvoel dat ik hier alleen de ruimte voor wil nemen.
 
Aangekomen op mijn matrasje in de workshopruimte maakte ik contact met mijn gevoel door te drukken op de pijnlijke plaatsen in mijn lichaam met de vraag om te mogen voelen welke emotie eronder zat. Eerst kwam er verdriet, daarna boosheid en daarna nog meer verdriet. Ik huilde, voelde me een klein kind dat alleen en in de steek gelaten was, maar voelde ook dat ik dit dragen kon. Ik lag neer op de matras in een foetushouding toen ik ineens Maneesha zag binnenkomen.
 
Mijn eerste reactie was rechtzitten en mezelf bij elkaar rapen. Ze kwam liefdevol voor me zitten en nam mijn handen vast. Ik vertelde haar hoe moeilijk het voor me is om hulp toe te laten en dat ik gewend ben om alles alleen te doen. Vertelde haar over mijn moeder en het verdriet dat ik had omdat ik niet wist hoe ik liefde moest ontvangen.
 
Ze kwam achter me zitten en omhelsde me helemaal terwijl ik mijn handen en de hare op de pijnplek van mijn lichaam hield (de milt). Waarbij ik mezelf, ondanks angsten, toeliet haar liefde aan te nemen en te voelen. Samen ademden we erdoorheen en mocht ik zakken in mijn lichaam, waardoor het trekken in mijn lichaam milder werd en ik mijn hart voelde ontspannen. Het voelde zo ontzettend fijn om door een vrouw vastgehouden te worden en mezelf te mogen voelen. Onbekend voor mij. Ik zei haar hoe dankbaar ik was voor haar liefde waarbij ze me er weer aan herinnerde dat het ook mijn eigen liefde was en dat ik mezelf dit altijd kon geven.
 
Het was een eye-opener. Ik kan inderdaad mezelf altijd liefde geven als ik maar durf te zakken in mijn gevoel. De pijn kwam weer terug en ik besefte dat deze pijn niet alleen van mij is, maar dat ik ze voor mijn moeder uit loyaliteit draag en opeens voelde het heel sterk en duidelijk: Ik wil dit niet meer!
 
Maneesha stelde voor deze pijn in een houtblok te steken en deze te laten transformeren door het vuur wat buiten aan het branden was. Ik mocht het loslaten, het hoefde niet meer gedragen te worden. Ik besefte ineens dat ik alles kan loslaten als ik maar diep in mijn gevoel zakte en het weer teruggaf. Ik hoef er niet in te blijven hangen, het hoeft niet gedragen of extra gevoeld te worden. Het mag ook losgelaten worden en teruggegeven worden aan het universum. Ik stak alles wat me niet meer diende in het houtsblok en liet het vuur verder zijn werk doen.
 
De rest van de dag/avond/nacht mocht ik van mezelf, elke keer als ik weer wat tegenkwam, het laten transformeren door het vuur. Ik hoefde er niet in te blijven hangen. Op een bepaald moment kon ik mijn eigen lichaam eindelijk helemaal voelen en de eerste gedachte die in me opkwam was: "Ik vertrouw mijn lichaam niet " . Ik werd me ervan bewust dat deze gedachte een rode draad door mijn leven is en ik me daardoor altijd afsluit. Ook deze angst wilde ik aan het vuur geven zodat ik mezelf nog dieper kon voelen.
 
Mijn lichaam ontspande weer. Ik mocht mezelf zijn en ik kon mezelf toelaten mezelf te zijn. Daardoor lukte het om heel bewust te blijven en niet constant in een proces of verhaal te schieten. Daar waar ik vorige keer volledig vast zat en mezelf constant excuseerde en toestemming vroeg, kon ik mezelf nu eindelijk toelaten mezelf vrij te bewegen en mezelf te zijn.
 
Toen Johan me leerde hoe ik een smudge schaal mocht maken en hij me uiteindelijk zijn hele waardevolle set cadeau deed was ik met tranen geroerd omdat het zo'n mooi geschenk was. Door mezelf te zijn kreeg ik de kans om mezelf nog meer te laten zien. Ik voelde ergens een angst om dit mooie cadeau aan te nemen, wist hij het wel zeker? Maar anderzijds voelde ik me apetrots en enorm vereerd. Ik heb mogen smudgen en het voelde goed om vanuit mijn eigen beweging energie te mogen schoonmaken.
 
Ik kon in gesprek gaan met anderen zonder mezelf constant zorgen te maken of ik niet teveel was, of ik niet raar was of ik geen gekke dingen zei omdat ik mezelf niet meer veroordeelde. Ik voelde dat mijn eigen energie ook mooi en zacht kan zijn. Ik voelde me vrouwelijk en niet alleen "maar een meisje". Doordat ik mezelf kon zien , kon ik ook de andere zien. Ik leerde over mijn oordeel dat het enkel en alleen mijn eigen oordeel naar mezelf is dat me constant in de weg zat. De liefde die ik voelde voor mezelf en de andere deelnemers was zo fijn om te voelen.
 
Tegen het einde van de rit zat ik nog met één ding. Een ding waar ik al jaren mee vastloop en waar ik mezelf jarenlang om gehaat heb. Ik durfde dit niet onder ogen te komen omdat ik wist dat dit de grootste laag van mijn ego bevatte en ik zonder helemaal naakt zou zijn, maar ik wist ook dat ik het mocht loslaten en dat het tijd was. Opnieuw stak ik het in een houtblok en legde het op het vuur ter transformatie. Ik zag dat deze blok niet wilde branden en toen ik écht de intentie gaf om het los te laten zag ik langzaam maar zeker ook deze blokkade in as veranderen. Ik bevrijdde mezelf die avond van een last die ik al jarenlang droeg en waar ik mezelf jarenlang mee gesaboteerd heb.
 
Nadien durfde ik zelfs te vragen om nog te mogen douchen in het huis van, ik voelde mezelf enorm bevrijd van alle lasten die me niet langer diende en ik ben zo trots op mezelf dat ik dit aangegaan ben.
 
Vandaag, een dag na de ceremonie adem ik dieper dan tevoren, ik voel mijn eigen lichaam en ben me bewust dat als mijn lichaam trekt het slechts aandacht vraagt om weer dieper te voelen en echt aanwezig te zijn. Ik ben met een klein hart naar mijn vader gegaan om een gesprek met hem te voeren over het verleden en alle schuld die ik ooit op me genomen heb is door hem overgenomen. Ik heb mezelf mogen vergeven voor alle schaamte, alle schuld, alle gemaakte fouten, alle pijn en alle verdriet omdat hij de verantwoordelijkheid nam voor zijn eigen daden en dat is mij zo ontzettend veel waard. Door mezelf te vergeven mag ik hem vergeven en kan hij mij vergeven.
Ik heb mogen knuffelen met mannen en vrouwen waarbij ik helemaal in mijn lichaam aanwezig was en mezelf ook mocht laten zien.
 
Dit was zo een waardevolle, inzichtrijke, liefdevolle en bijzondere reis die voor mij een nieuwe weg geopend heeft om veel meer en dieper te zakken in mijn lichaam en het "mezelf voelen".
Door deze reis heb ik mogen ervaren hoe ik, weerstand om mezelf te voelen, kan loslaten en vooral hoe ik ook liefde mag ontvangen.
 
Hartelijk dank aan iedereen , in het bijzonder Maneesha , om mij te helpen hierdoor heen te ademen. Ik heb mezelf weer een beetje meer bevrijd en ik kijk er naar uit om de volgende reis te maken.